یکی از قابلیت‌های فناوری بلاک‌چین ثبت توكن است. از این ویژگی میتوان در حوزههای مختلفی استفاده کرد و برای توکنیزه کردن داراییهای مختلف، جذب سرمایه، ارائه خدمات و موارد این چنینی میتوان از توکن ها استفاده کرد. در بازار رمزارزها هزار توکن شکل گرفته است که هر کدام از آنها با یک هدف مشخص راه اندازی شده و نماینده یک پروژه در بازار کریپتو هستند. توکن ها چندین دسته بندی قرار میگیرند. دسته بندی مانند توکنهای مثلی و توکنهای غیرمثلی که براساس عرضه و تشابه ماهیت توکن ها این تقسیم بندی صورت میگیرد. یکی از مهم ترین نوع توکنها که ممکن است آنها را به اسم نشناسید اما با آنها سروکار داشته باشید، توکنهای کاربردی هستند.
توکن کاربردی چیست؟
توکنهای کاربردی (utility token)، نوعی از داراییهای روی بلاک چین هستند که پروژهها با اهداف مختلفی این توکنها را راه اندازی میکنند. برخی از این توکنها برای اجرای مدل تجاری پروژه هستند و در سازمانهای غیرمتمرکز خودگردان با هدف استفاده از توکنها به عنوان حق رای استفاده میکنند. برخی دیگر توکنهای خود را با هدف جذب سرمایه راه اندازی میکنند و سرمایه گذاران بدون واسطه با خرید توکنها از پروژه مورد نظر حمایت میکنند.
کاربرد توكن ها
تیم توسعه دهنده پروژه‌های بلاک‌چینی، تعیین کننده کاربرد توکن پروژه هستند. بعضی از توکنها ابزار پرداخت خدمات دریافتی از پروژه هستند و این موضوع سبب می‌شود تا تمام ابزارهای مورد نیاز در پروژه بومی سازی شود و نیاز به ابزار پرداخت مستقل نباشد. در بعضی پروژهها نیز توکنها با هدف اداره پروژه به صورت غیرمتمرکز راه اندازی می‌شوند. به اینوع سازمانهای خودگردان اصطلاحا دائو گفته می‌شود. اداره کنندگان این پروژهها هوادارهای توکن پروژه هستند. این موضوع به این معنی است که هر فرد با دارا بودن توکن، در امور پروژه حق رای دارد و تعیین کننده سرنوشت پروژه است. اما در این پروژهها حق رای براساس میزان دارایی توكن است و هر فرد که توکن بیشتری داشته باشد، قدرت بیشتری در تصمیم‌گیری های پروژه خواهد داشت.
پروژه‌های دارای دو توکن
کاربرد توكن در هر پروژه متفاوت است و نمی توان برای همه توکنها یک کاربرد یکسانی را تعریف کرد. یکی از بخشهای مهم در راه اندازی توکن، اقتصاد توکنی یا اصطلاحا Tokenomics است. این مبحث شامل اطلاعات مربوط به توکن یک پروژه است. دادهایی مانند میزان کل عرضه توکنها درصد مالکیت آنها تاریخ عرضه و مدل آن موارد این چنینی است. بسیاری از توکنهایی که ریزش شدیدی را تجربه می کنند، در بخش توکنومیک خود مشکل درند و تیم توسعه دهنده مهارت کنترل عرضه را ندارد. به دلیل موارد ذکر شده، برخی از پروژه دو توکن برای مدیریت مدل تجاری خود را اندازی میکنند.
در این نوع پروژهها معمولا یک توکن برای فعالیتهای درون پروژه و توکن دیگری برای فعایت‌های کلی نظیر سرمایه گذاری روی پروژه است. جداسازی توکنها بر حسب فعالیتهای پروژه به دلیل محدودیت عرضه آنها صورت میگیرد. برای مثال توکنی که برای پرداخت پاداش کاربران است باید تعداد زیادی عرضه ود تا پروژه برای پرداخت پاداش کارران با مشکل مواجه نشود. در مقابل توکنی که برای سرمایه گذاری روی پروژه است، در صورتی که عرضه محدود و برنامه ریزی شده نداشته باشد، توجه سرمایه گذاران را جلب نخواهد کرد.
